-
1 pampinus
pampĭnus, i, m. qqf. f. [st2]1 [-] bourgeon, rejeton, jeune pousse, nouveau jet (de la vigne). [st2]2 [-] pampre (rameau de la vigne avec ses feuilles); feuillage (de la vigne). [st2]3 [-] Plin. vrille. [st2]4 [-] Plin. tentacules (des polypes). - pampinos detergere, Plin. 17: ébourgeonner. - ubi unius aut alterius folii pampinus prorepsit e duro, Col.: quand une jeune pousse, pourvue d'une ou de deux feuilles, est sortie du bois dur. - uva vestita pampinis, Cic. Sen. 15: la grappe couverte de feuillage.* * *pampĭnus, i, m. qqf. f. [st2]1 [-] bourgeon, rejeton, jeune pousse, nouveau jet (de la vigne). [st2]2 [-] pampre (rameau de la vigne avec ses feuilles); feuillage (de la vigne). [st2]3 [-] Plin. vrille. [st2]4 [-] Plin. tentacules (des polypes). - pampinos detergere, Plin. 17: ébourgeonner. - ubi unius aut alterius folii pampinus prorepsit e duro, Col.: quand une jeune pousse, pourvue d'une ou de deux feuilles, est sortie du bois dur. - uva vestita pampinis, Cic. Sen. 15: la grappe couverte de feuillage.* * *Pampinus, pampini, pen. corr. a Virgilio genere masculino ponitur, a Varrone frequentius foeminino. Cicero. La fueille de la vigne, Pampe de vigne. C'est aussi le jeune bois de la vigne avec sa fueille, Le bourgeon de la vigne. -
2 pampinus
pampĭnus, i, m. and f. (in fem.:I.circumflua pampinus,
Claud. III. Cons. Stil. 366: opaca, id. Epith. Pall. et Celer. 5; cf. Donat. p. 1747 P.; Serv. Verg. E. 7, 58, acc. to whom Varro often used the word as a fem.) [root pamp-, pap-, to swell, v. pōpulus; cf. papula, pustule], a tendril or young shoot of a vine (cf. palmes).Lit., Col. 4, 22, 4:2.ex gemmis pampini pullulant,
id. 3, 18, 4:pampinos detergere,
Plin. 17, 22, 35, § 175:detrahere,
id. 17, 22, 35, § 193.—A vine-leaf, the foliage of a vine:II.involvulus, quae in pampini folio intorta implicat se,
Plaut. Cist. 4, 2, 64:uva vestita pampinis,
Cic. Sen. 15, 53:male defendet pampinus uvas,
Verg. G. 1, 448:ornatus viridi tempora pampino Liber,
Hor. C. 4, 8, 34:pampini densitas,
Col. 3, 2, 11.—Transf., a clasper or tendril of any climbing plant, Plin. 16, 35, 63, § 153; 9, 51, 74, § 163. -
3 pampinus
pampinus, ī, m., der frische Trieb des Weinstocks, der Ranken u. Laub macht, die Weinranke, das Weinlaub, Cic., Colum. u.a. – übtr., der dünne, sich windende Schoß, mit dem sich Bohnen u. andere Gewächse anklammern, die Ranke, Plin.: und was ihm ähnlich ist, Plin. – / Auch gen. fem., Lucil. 1270. Varro nach Serv. Verg. eccl. 7, 58. Claud. laud. Stil. 3, 366; epithal. Pallad. et Cer. 5 u. cons. Stil. 3, 367. Sidon. epist. 5, 17, 4.
-
4 pampinus
pampinus, ī, m., der frische Trieb des Weinstocks, der Ranken u. Laub macht, die Weinranke, das Weinlaub, Cic., Colum. u.a. – übtr., der dünne, sich windende Schoß, mit dem sich Bohnen u. andere Gewächse anklammern, die Ranke, Plin.: und was ihm ähnlich ist, Plin. – ⇒ Auch gen. fem., Lucil. 1270. Varro nach Serv. Verg. eccl. 7, 58. Claud. laud. Stil. 3, 366; epithal. Pallad. et Cer. 5 u. cons. Stil. 3, 367. Sidon. epist. 5, 17, 4.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > pampinus
-
5 pampinus
pampinus ī, m and f [PAP-], a tendril of a vine, vine-leaf, vine-foliage: uva vestita pampinis: Ornatus viridi tempora pampino Liber, H.* * *vine shoot, vine foliage -
6 pampinus
ī m. и f.1) новый виноградный побег Col, PM2) виноградные листья (p. defendit uvas V)4) щупальце (полипа) PM -
7 pampinaceus
pampĭnācĕus, a, um [pampinus] Col. de pampre.* * *pampĭnācĕus, a, um [pampinus] Col. de pampre.* * *Pampinaceus, Aliud item adiectiuum. Colu. Qui ha plusieurs branchettes. -
8 abnodo
ab-nōdo, —, ātum, āre [ nodus ] с.-х. -
9 pampinarius
-
10 pampineus
a, um [ pampinus ]1) сплетённый из виноградных листьев ( corona T); украшенный виноградными листьями (hasta O = thyrsus); покрытый виноградными листьями ( uva O)2) богатый виноградом ( autumnus V) -
11 pampino
āvī, ātum, āre [ pampinus ]обламывать лишние побеги и листья на виноградных лозах (p. vites Vr); подчищать, подрезывать ( salĭcem Col) -
12 pampinosus
pampinōsus, a, um [ pampinus ] -
13 prorepo
prō-rēpo, rēpsī, rēptum, ere1) выползать ( e cavis terrae PM)2) показываться, прорастать ( pampinus prorepsit e duro Coi)3) пробираться, прокрадываться (ad aliquid PJ, Sen) -
14 tortilis
-
15 abnodo
ab-nōdo, āvī, ātum, āre (ab u. nodus), t.t. der Gärtnerspr., abknoten, d.i. dicht am Stamme abschneiden u. den sitzenbleibenden Knoten ebenen, pampinus non abnodatus, Col. 4, 22, 4; u. so ib. 4, 24, 10 u. 18 (wo Schneider mit Unrecht adnotare geschrieben hat).
-
16 albus
albus, a, um (Stamm ALB, verwandt mit ἀλφός), glanzlos weiß (Ggstz. ater, glanzlos schwarz; hingegen candidus, glänzend weiß, Ggstz. niger, glänzend schwarz), I) adi.: a) übh.: color, Cic.: vinum (Ggstz. atrum, dunkelroter), Plaut.: corpus (Hautfarbe), Plaut.: pampinus, Lucil. fr.: opus (Weißstuck), Vitr.: tectorium, Gipsanguß, Zement, Col.: dentes, Verg.: equi, Schimmel, Liv. u. Hor.: bos, capra, Liv.: canis, Sen.: parma, der noch weiße (noch ohne Zälatur u. Bildnerei), Verg. – sulphureā Nar albus aquā, weiß schäumend, Verg. – v. Stoffen, lana, Varr.: v. Kleidern (bes. der Gottheiten), vestis, Ov. u. Curt.: tunica, Fest.: paludamentum (Ggstz. pal. pullum), Val. Max. – dah. poet. übtr. für »weiß gekleidet«, Hor. sat. 1, 2, 36: u. für »(mit Kreide) weiß bestrichen, beweißt«, nuper in hanc urbem pedibus qui venerat albis, wie neuangekommene Sklaven, die nackt mit weiß angestrichenen Füßen zum Verkauf ausgestellt wurden (also = als Sklave), Iuven, 1, 111. – Sprich w. Redensarten: albis dentibus deridere, so laut auflachend jmd. verspotten, daß die Zähne sichtbar werden = »gewaltig Verspotten«, Plaut. Epid. 429. – utrum albus an ater sit nescio u. utrum albus aterne od. an ater sit ignoro, ob er schwarz od. weiß ist, kümmert mich nicht, d.i. ich kenne ihn von Person weiter nicht, Catull. 93, 2. Cic. Phil. 2, 4. Quint. 11, 1, 38. Apul. apol. 16: u. so unde illa scivit, niger an albus nascerer? woher kannte sie mich so genau? Phaedr. 3, 15, 10. – albā lineā signare, s. līneaII, A, a. – equis praecurrere albis, auf weißen Rossen (wie beim Triumph) voranrennen = bei weitem übertreffen, Hor. sat. 1, 7, 8; vgl. Plaut. asin. 279. – alba avis, ein weißer, d.i. ein seltener Vogel, ein »Wundertier« (für etw. Seltenes), Cic. ep. 7, 28, 2. – albae gallinae filius, der Sohn einer weißen Henne = ein »Glückskind«, Iuven. 13, 141. – album calculum adicere alci rei = einer Sache seinen Beifall geben, Plin. ep. 1, 2, 5. – b) weiß = grauweiß, grau, barba, Plaut.: capilli, Tibull.: coma, Ov.: asinus, Quint.: plumbum, Zinn, Caes. – c) blaß, bleich, fahl von Krankheit, Schreck, Sorge usw., aquosus albo colore languor, von der Wassersucht, Hor.: albus ora pallor inficit, Hor.: urbanis albus in officiis (von Amtssorgen), Mart. – d) hell, licht, v. Gestirnen, sol, iubar, Enn. fr.: admisso Lucifer albus equo, Ov. – hell, rein = wolkenlos, luces, Mart. – übtr. sententiae quas optime Pollio Asinius albas vocabat, simplices apertae, Sen. rhet. – dah. meton. = hell-, heiter machend, notus ( λευκόνοτος), Hor.: Iapetus, Hor. – u. bildl. heiter = günstig, stella, Hor.: genius albus et ater, Hor.: per me sint omnia protinus alba, Pers. – / Arch. Genet. Sing. albei, Corp. inscr. Lat. 14, 3902, 4. – Compar. u. Superl. (vgl. Varr. LL. 8, 52 u. 75), albius est nive, Bed. mund. constit. tom. 1. p. 394: albissima lux Cassiod. var. 9, 3. – vulg. Nbf. alvus, Grom. vet. 306, 22 (lapis alva).
II) subst., A) alba, ae, f., a) (sc. vestis) ein weißes Gewand, subserica, Valer. b. Treb. Poll. Claud. 14, 8: in albis (in Feierkleidern, Ggstz. in nigris), Vulg. Ioann. 20, 12; apoc. 3, 4. – b) (sc. gemma) eine weiße Perle, Lampr. Heliog. 21. § 3 u. 4. Capit. Maximin. iun. 1, 8. – B) album, ī, n., 1) das Weiße, a) die weiße Farbe, das Weiß, α) übh.: a nigro album etiam nullo monente distinguet, Sen. ep. 94, 19: alba discernere et atra non posse, Cic. Tusc. 5, 114: num nescio qui ille divinus, si oculis captus sit, possit quae alba sint, quae nigra dicere? Cic. de div. 2, 9. – β) als Färbestoff, columnas albo polire, mit Weiß (weißem Gips, Zement) abputzen, weißen, Liv.: album in vestimentum addere, Weiß auftragen, weiß (mit Kreide) anstreichen, Liv. Vgl. Drak. Liv. 4, 25, 13. – γ) von weißen Flecken auf dem Fell der Tiere, (bos) maculis insignis et albo, Weißschecke, Verg.: sparsis pellibus albo, mit weißgesprenkelten Fellen, Verg. – b) = albugo, der weiße Fleck im Auge (als Krankheit), album in oculo est, Col. 6, 17, 7. Pelagon. veterin. 30. – c) album oculi, das Weiße im Auge, Cels. 7, 7. no. 6: gew. album oculorum, Cels. 2, 6. § 8 u.a. – d) album ovi, das Weiße im Ei, Cels. u.a. – 2) eine gew. mit Gips übertünchte weiße Tafel (λεύκωμα), zur Aufzeichnung, bes. der öffentlichen Bekanntmachungen, multitudinem suorum in album indere, Lucil. sat. 26, 85: fastos circa forum in albo proposuit, Liv. 9, 46, 5. – Insbes.: a) die im Hause des Pontifex Maximus aufgestellte Tafel, auf der er die Ereignisse des Jahres aufzeichnete, die anales maximi, s. Cic. de or. 2, 52 u.s.: referre in album, Liv. 1, 32, 2. – b) album (praetoris), die Tafel für das vom Prätor bei seinem Amtsantritt verfaßte jährl. Edikt (mit den Aktions- u. Exzeptions-Formeln), Gaius inst. 4, 46. Ulp. dig. 2, 13, 1. § 1, u. für vorübergehende Verordnungen des Prätors, Paul. dig. 2, 1, 7 u. 9. – dah. ad album sedentes, die sich mit dem prätor. Edikt bekannt machen, d.i. die der Rechtsformeln Kundigen, die Rechtsgelehrten, Sen. ep. 48, 9: se ad album ac rubricas transferre, die buchstäbl. Kenntnis der Formeln der prätor. Edikte u. der Gesetze des bürgerl. Rechts als einzige Aufgabe des Rechtsgelehrten betrachten, Quint. 12, 3, 11. – alci ex albo iudicium reddere, nach dem prätor. Edikt Recht sprechen, Vell. 2, 28, 3. – c) mancherlei öffentliche »Listen od. Verzeichnisse«: α) album senatorium, das »Senatorenverzeichnis«, das seit Augustus öffentl. aufgestellt wurde u. aus dem die Ausgestoßenen od. Ausgetretenen sogleich gestrichen wurden, Tac. ann. 4, 42. – β) album (iudicum), die Liste der von den Quästoren gewählten Richter-De kurien, Suet. Claud. 16, 2. Sen. de ben. 3, 7, 6: ex albo iudex, Corp. inscr. Lat. 4, 1943: u. scherzh., non eras in albo, du standest nicht auf der Liste (der Richter), Plin. nat. hist. praef. § 6. – γ) album decurionum, Liste der Dekurionen in den Munizipien, Ulp. dig. 50, 3, 1 u. 2. Modest, dig. 50, 3, 10. – δ) album profitentium citharoedorum, das Verzeichnis der Citharöden, die öffentlich auftreten wollten, Suet. Ner. 21, 1.
-
17 exeo
ex-eo, iī, (selten īvī), itum, īre, I) intr. herausgehen, weggehen, ausziehen, v. Soldaten usw. = ausrücken, -marschieren (Ggstz. introire, intrare, auch manere), A) eig.: 1) v. leb. Wesen, Wagen usw.: exi, exi, exi, inquam, ocius, Plaut.: dum exeo, Ter.: ex. hinc, Nep.: istāc per hortum, Plaut.: hinc ab Thaide, Ter.: de triclinio, Cic.: de finibus suis, Caes.: de navi, Cic., od. ex navi, Nep., sich ausschiffen: ex oppido (v. einem Wagen), Cic.: e patria, Cic.: domo, Cic.: castris, Caes.: statione, Verg.: extra vallum, Liv.: cornicem a cauda (mit dem Schw. voran) de ovo exire, Plin. – m. Ang. wohin? foras e villa, Varro: in provinciam, Caes.: in terram, Cic.: in aciem, Liv.: ad pugnam, Liv.: ad alqm, Ter. – m. 1. Supin., praeterea habere locum ante se, quo pastum exeant (pavones) diebus apricis, Varro r.r. 3, 6, 4: ex. deambulatum in hortos muris contiguos, Augustin. conf. 8, 6: ex. praedatum in Hernicorum agros od. in agrum Romanum, Liv. 4, 36, 4 u. 6, 21, 6. – m. Infin., eximus intus ludos visere huc in via nuptiales, Plaut. Cas. 855; vgl. Hygin. fab. 88. p. 85, 4 Schm. Stat. Ach. 1, 288. – Passiv unpers., exitur foras, Ter.: quā in novam viam exitur, Varro LL.: non posse clam exiri, Caes.: nollem huc exitum, ich wollte, ich wäre nicht herausgegangen, Ter.: Partiz. subst., exeuntes (Ggstz. intrantes), Col. 1, 6, 6. – Prägn., a) sich ausschiffen, Ostiae commodius eum exire posse, Cic. – b) abreisen, ausziehen, ausrücken, ausmarschieren, auslaufen, abfahren (zu Schiffe), Cic., Caes. u. Liv.: extra vallum, Liv. – 2) v. Lebl.: a) von Flüssigkeiten, herauskommen, -fließen, ut multis e visceribus sanguis exeat, Poëta bei Cic.: veterem exire cruorem passa, Ov. – bes. von Gewässern = austreten, aggeribus ruptis cum spumeus amnis exit, Verg. – u. = ausfließen, münden, in Scythicum sinum, Mela: per septem portus in maris aquas, Ov. – b) aus der Urne (beim Losen) herauskommen, exiit sors, Cic.: exit nomen, Cic.: prägn., von der Pers., sortes sane convivales scriptas in coclearibus habuit tales, ut alius exierit ›decem camelos‹, alius ›decem muscas‹, daß der eine herauskam mit zehn K. usw., Lampr. Heliog. 22, 1. – c) hervorkommen, -keimen, ausschlagen, de stamine pampinus exit, Ov.: quae (arbor) stirpibus exit ab imis, Verg.: folia a radice exeunt, Plin. – d) zum Vorschein kommen, hervorgehen, v. künstlichen Erzeugnissen, currente rotā cur urceus exit? Hor.: cum ipsis vocibus naturaliter exeunt gestus, Quint. – e) aus dem Munde hervorgehen, von Worten usw., ex ore, Cic. u. Nep.: maligna et vix exeuntia verba, Sen. – f) auslaufen, v. Örtl., artius exit in spatium (Bosporus Thracicus), Mela. – g) emporsteigen, -ragen, v. Pers., curribus auras in aetherias, Verg. – v. Lebl., colles exire videntur, Ov.: exiit ad caelum arbos, Verg.: ut (novellae) in altitudinem exeant, Plin. – B) übtr.: 1) im allg.: de sponte eius (filiae), id est de voluntate exire, sich der freien Verfügung über sie begeben, Varro LL. 6, 71: de od. e vita, sterben, Cic.: e patriciis, den Stand der Patrizier verlassen, Cic.: exisse ex od. de potestate (sc. mentis), Cic., od. a se, Petron., seines Verstandes nicht mehr mächtig sein: numquam memoriā hominum, vergessen werden, Sen.: an iam memoriā exisse m. folg. Acc. u. Infin., Liv.: necesse est exeat in immensum cupiditas, die B. muß notwendig ins Unendliche ausschweifen, Sen. ep. 39, 5. – 2) insbes.: a) herauskommen aus usw., aere alieno, Cic. – b) entgehen, entwischen, vivus exiit, Vell. – c) bekannt werden, unter die Leute kommen, fama exiit, Nep.: exit oratio, Cic.: libri ita exierunt, Cic.: opinio etiam sine auctore exierat m. folg. Acc. u. Jnfin., Liv.: exiit in turbam m. folg. Acc. u. Infin., es ist bekannt geworden, Nep. – d) ganz wie έξέρχομαι, v. der Zeit, vergehen, ablaufen, zu Ende gehen, vorübergehen, verfließen, dies indutiarum exiit, Liv.: quinto anno exeunte, Cic.: securus tibi et laetus dies exit, Plin. pan. – summum bonum immortale est, nescit exire, es kennt kein Ende, Sen. – e) sich erstrecken, exit et in Maias sacrum Florale Kalendas, Ov.: vita licet supra mille annos exeat, Sen.: dah. von Ereignissen usw. in der Zeit, fallen, in hunc mensem, Ov.: in urbis nostrae ducentesimum annum, Plin. – f) ausgehen = sich endigen, v. Verben, dummodo per eandem litteram in infinitivo exeant, Quint. 1, 6, 8. – g) sich hinwenden zu usw., in iram, zornig werden, Lucan.: in alqm, wüten, Stat. – h) in der Rede abschweifen, in laudes Castoris et Pollucis, Quint. 11, 2, 11. – II) tr.: 1) über etw. hinausgehen, es überschreiten, limen, Ter.: Avernas valles, Ov.: übtr., modum, Ov.: lubricum iuventae, hinter sich haben, Tac. – 2) einer Sache sich entziehen, ausweichen, entgehen, tela oculis, Verg. Aen. 5, 438: vim viribus, wir »G. mit G. vertreiben«, Verg. Aen. 11, 750: adversariorum declinat ictus et vigilanti exit obtutu, Ambros. de off. 1, 10, 32. – / Ungew. Imperf. exiebat, Corp. inscr. Lat. 11, 1356: exiebant, Itala act. apost. 8, 7: Perf. exit = exiit, Plaut. Pseud. 730 Fl. (mit cod. Ambr.). Verg. Aen. 2, 497: Fut. exeam, Vulg. Iudith 8, 32: exies, Vulg. Matth. 5, 26 u. Luc. 12, 59: exiet, Sen. ep. 17, 9 u. 113, 20 H.; apoc. 3, 1 H. u. B. Tert. adv. Iud. 13 u.a. Eccl.: exient, Itala euang. Ioann. 7, 38 (vgl. Neue-Wagener Formenl.3 2, 326 f. u. Georges, Lexik. d. lat. Wortf. S. 257 f. Bünem. Lact. 4, 13, 20. Rönsch Itala S. 292 f.). – Partiz. exiens, ungew. Plur. exientes = exeuntes, Itala (Cant.) Luc. 5, 2 u. Itala (Turic.) 4. Esdr. 9, 29: Partiz. exitus, vollendet, ad exitam aetatem, Paul. ex Fest. 28, 5.
-
18 glaucus [1]
1. glaucus, a, um (γλαυκός), bläulich, grünlich, blaugrün, blaßblau, lichtgrau, graublau, equus, Blauschimmel, Verg. georg. 3, 82. Gratt. cyn. 503; vgl. Gell. 2, 26, 18. – v. den Augen, oculi, Col., Plin. u.a. (s. Mahne Misc. Lat. 1. p. 111 sq.): ardentes oculos intorsit lumine glauco, Verg.: u. meton.: v. der Pers., glauca uxor, blauäugige, Amm. 15, 12, 1. – v. der Farbe des Wassers, amictus Arethusae, Verg.: sorores, v. den Nerëiden, Stat.: austris spirantibus mare fieri glaucum et caeruleum, aquilonibus obscurius atriusque, Gell. – v. Pflanzen, pampinus, Acc. fr.: salix, Verg. u. Avian.: ulva, Verg.
-
19 pampinaceus
pampināceus, a, um (pampinus) = pampineus, Colum. 12, 20, 5.
-
20 pampinarius
pampinārius, a, um (pampinus), zu den Ranken gehörig, Ranken-, palmes, der nur Ranken u. Blätter hat, aber keine Frucht, Colum.: so auch sarmentum, Colum.; u. subst. bl. pampinārium, iī, n., Plin.
См. также в других словарях:
pampre — [ pɑ̃pr ] n. m. • 1534; a. fr. pampe, lat. pampinus 1 ♦ Branche de vigne avec ses feuilles et ses grappes. Les pampres et les sarments. 2 ♦ Poét. Le raisin, la vigne. ♢ Littér. Tonnelle couverte d une vigne grimpante. « Des pêcheurs sont là bas… … Encyclopédie Universelle
pámpano — (Del lat. pampinus, hoja de vid.) ► sustantivo masculino 1 BOTÁNICA Sarmiento verde, tierno y delgado de una planta, o pimpollo de la vid. 2 Hoja de la vid. TAMBIÉN pámpana 3 ZOOLOGÍA Pez teleósteo, que vive en los mares ibéricos y cuya carne es… … Enciclopedia Universal
пуп — род. п. а, пупок, род. п. пка, также в знач. желудок птицы , пупырь, пупыш росток, почка , укр. пуп почка , др. русск. пупъ, цслав. пѫпъ ὀμφαλός, болг. пъп (Младенов 540), сербохорв. пу̑п, род. п. пупа почка , пу̏пак пуп , макед. пъмп, словен.… … Этимологический словарь русского языка Макса Фасмера
pampiniform — Having the shape of a tendril; denoting a vinelike structure. [L. pampinus, a tendril, + forma, form] * * * pam·pin·i·form (pam pinґĭ form) [L. pampinus tendril + form] shaped like a tendril … Medical dictionary
vigne — Vigne, Vinea, Vitis. Jeune vigne, ou vigne nouvelle, Nouelletum, Malleolus. Vigne sauvage, ou bastarde, Taminia, Labrusca. Vignes de bon complant, Generosae vites. Basse vigne, Humilis vitis. Vigne blanche, ou Coulevrée, Bryonia. Vignes couchées… … Thresor de la langue françoyse
Pampiniform — Pam*pin i*form, a. [L. pampinus a tendril + form.] (Anat.) In the form of tendrils; applied especially to the spermatic and ovarian veins. [1913 Webster] … The Collaborative International Dictionary of English
Pampre — Pam pre, n. [F. pampre a vine branch, L. pampinus.] (Sculp.) An ornament, composed of vine leaves and bunches of grapes, used for decorating spiral columns. [1913 Webster] … The Collaborative International Dictionary of English
pompano — noun (plural no or nos) Etymology: American Spanish pámpano, from Spanish, a percoid fish (Sparus auratus), literally, vine leaf, from Latin pampinus Date: 1778 1. a carangid food fish (Trachinotus carolinus) of the western Atlantic and Gulf of… … New Collegiate Dictionary
Bambele, die — * Die Bambele, plur. die n. 1) In der Schweiz, ein Nahme der Elritze; Cypr nu phoxinus. L. S. auch Bachbambele. 2) In dem Weinbaue einiger Gegenden, derjenige Theil des Weinsenkers außer der Erde, welcher ihn mit dem Mutterstocke verbindet; in… … Grammatisch-kritisches Wörterbuch der Hochdeutschen Mundart
pampinocele — SYN: varicocele. [L. pampinus, tendril, + G. kele, tumor] … Medical dictionary
pampe — [pɑ̃p] n. f. ÉTYM. 1549; « pétale », 1270; du lat. pampinus. → Pampre. ❖ ♦ Bot. Fane des graminées … Encyclopédie Universelle